Ο πόνος που συνήθως ακολουθεί τους τραυματισμούς ή τις παθήσεις μπορεί να διαταράξει τη λειτουργικότητα του ατόμου στα επίπεδα της φυσιολογίας του οργανισμού και σε ψυχολογικό, κοινωνικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο.
Συνεπώς, η προσέγγιση του πόνου οφείλει να είναι πολυπαραγοντική, δίνοντας σημασία σε όλες τις προαναφερθείσες πτυχές και κυρίως στη λειτουργική ικανότητα του πάσχοντος που μειώνεται λόγω του πόνου. Ιστορικά, η χρήση των φυσικών μέσων για τη θεραπεία του πόνου ήταν εμπειρική.
Οι πρόσφατες ανακαλύψεις στη νευροφυσιολογία για την αντίληψη και τη ρύθμιση του πόνου παρέχουν εγκυρότερες πληροφορίες για τη χρήση των φυσικών μέσων και της άσκησης. Το βίωμα του πόνου κάθε ατόμου περιλαμβάνει την αντίληψη της αίσθησης του πόνου και την αντίδραση (απόκριση) σ’ αυτή την αντίληψη.
Η αντίληψη του πόνου γίνεται στον φλοιό (γνωστική – αξιολογική λειτουργία). Αυτό το συνθετικό σκέψης – αίσθησης του πόνου είναι υποκειμενικό, εξαιρετικά́ πολύπλοκο και εξατομικευμένο και επηρεάζεται από παράγοντες που επιδρούν στον ερεθισμό των αλγοϋποδοχέων και στη διαβίβαση της ώσης, καθώς επίσης και τη δεκτικότητα και ερμηνεία του φλοιού.
Τα φυσιολογικά αποτελέσματα του κρύου είναι ως επί το πλείστον αντίθετα από εκείνα της θερμότητας, με κύριο χαρακτηριστικό την τοπική μείωση της θερμοκρασίας. Η εφαρμογή τοπικού ψύχους με οποιαδήποτε μορφή, θεωρείται δικαιολογημένα μία πολύ δημοφιλής και αποτελεσματική μέθοδος για την αντιμετώπιση των κακώσεων στα μαλακά μόρια. Το τοπικό ψύχος χρησιμοποιείται επίσης με επιτυχία για την ανακούφιση του πόνου και σε τραυματισμούς από καταπόνηση.
Ο στόχος είναι άλλωστε να ελαττωθεί η εσωτερική αιμορραγία και το οίδημα και έτσι να διευκολυνθεί η εξέλιξη της επούλωσης. Το ψύχος προκαλεί σπασμό στους μύες του τοιχώματος των αρτηριδίων, γεγονός που οδηγεί σε στένωση του αυλού τους και κατ’ επέκταση σε καθυστέρηση της αιματικής κυκλοφορίας. Η δεύτερη, εξίσου σημαντική συνέπεια, είναι η ελάττωση της ταχύτητας της νευρικής αγωγιμότητας και του πόνου.
Έχει διαπιστωθεί ότι το ψύχος προκαλεί μείωση της ενζυματικής δραστηριότητας του μεταβολισμού στις ψυχόμενες περιοχές, ελαττώνει το μυϊκό σπασμό, ενώ οδηγεί και σε τοπική αντίδραση αγγειοδιαστολής. Η κρυοθεραπεία στο κεφάλαιο των αθλητικών κακώσεων θεωρείται ιδιαίτερα ευεργετική, γιατί ο ασθενής ανακουφίζεται σύντομα από τα συμπτώματά του και αισθάνεται έτοιμος να επιστρέψει στις δραστηριότητές του. Επιπλέον, εφαρμόζεται εύκολα, γίνεται ανεκτή χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, στερείται αντενδείξεων και είναι ουσιαστικά ανέξοδη.
Η αρχική θεραπεία μίας οποιασδήποτε κάκωσης ακολουθεί το ακρωνύμιο ICE, το οποίο προέρχεται από τα αρχικά των αγγλόφωνων λέξεων «Ice» (πάγος), «Compression» (συμπίεση) και «Elevation» (ανύψωση). Αυτό σημαίνει ότι η πρώτη φροντίδα ενός τραυματισμένου μέλους είναι να εφαρμοστεί τοπικά ψυχρό επίθεμα, να ασκηθεί συμπίεση – με την εφαρμογή συνήθως ελαστικής περίδεσης – και να ανυψωθεί σε ανάρροπη θέση.
Η κρυοθεραπεία παρέχει τα ακόλουθα θεραπευτικά οφέλη:
• Διαχείριση του πόνου:
• Μείωση μυϊκών σπασμών
• Μείωση φλεγμονής
• Διαχείριση οιδήματος
• Μείωση της σπαστικότητας
• Αγγειοσυστολή
• Ανακούφιση από τον πόνο στην πλάτη της εγκυμοσύνης, τους μυϊκούς σπασμούς και τις κράμπες
• Μείωση πυρετού
• Διαχείριση οξέων μετεγχειρητικών καταστάσεων
• Βελτίωση μυϊκής κόπωσης
• Αύξηση του μεταβολισμού
Πρότυπο Κέντρο Προηγμένης Φυσικοθεραπείας & Αποκατάστασης
Τι είναι η στενωτική τενοντοελυτρίτιδα De Quervain;
Αδιαμφισβήτητα, στη σημερινή εποχή με το γρήγορο τρόπο ζωής και τις δύσκολες συνθήκες καταπονούμε, περισσότερο
Μύθοι και αλήθειες για τη φυσικοθεραπεία
Η φυσικοθεραπεία είναι ένας γνωστός και διαδεδομένος όρος στις ημέρες μας. Ενώ όμως όλοι έχουμε
