Τεχνικές PNF

Οι τεχνικές PNF (Proprioceptive Neuromuscular Facilitation),
ή αλλιώς «Ιδιοδεκτική Νευρομυϊκή Διευκόλυνση»
αποτελούν ένα σύνολο δυναμικής προσέγγισης για την αξιολόγηση
και τη θεραπεία νευρολογικών και μυοσκελετικών παθήσεων.

Κατά την εφαρμογή των PNF τεχνικών δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στον κορμό,
αλλά αυτές αποτελούν ένα σύνολο τεχνικών θετικής θεραπευτικής προσέγγισης
που απευθύνεται σε ολόκληρο τον οργανισμό.

 

PNF

Στόχος της PNF τεχνικής είναι να διευκολύνει τους ασθενείς να επιτύχουν υψηλότερο επίπεδο συνολικής λειτουργικότητας, να διευκολύνει την κίνηση και να διεγείρει τον μηχανισμό ενεργοποίησης των κινητικών μονάδων του μυός.

 

Ο εγκέφαλός μας έχει την ιδιότητα να αναγνωρίζει κινήσεις και όχι μύες. Είναι οργανωμένος δηλαδή με βάση ορισμένα κινητικά πρότυπα.

Πάνω σε αυτή την παραδοχή βασίζεται η μέθοδος PNF για να προωθήσει την απόκριση του νευρομυϊκού μηχανισμού στον ερεθισμό των ιδιοδεκτικών αισθητικών υποδοχέων.

Η τεχνική αυτή εφαρμόζει συγκεκριμένες λαβές που ερεθίζουν τους δερματικούς υποδοχείς και παρέχουν στον ασθενή πληροφορίες για τη σωστή κατεύθυνση της κίνησης.

 

Οφέλη για την υγεία μας από την εφαρμογή των Τεχνικών PNF

Οι τεχνικές PNF βρίσκουν εφαρμογή στην αποκατάσταση μεγάλου εύρους παθήσεων στο μυοσκελετικό και το νευρικόσύστημα, καθώς:

  • έχει αποδειχτεί ιδιαιτέρως αποτελεσματική σε ευρύ φάσμα παθήσεων και κακώσεων
  • παρέχει στον θεραπευτή τη δυνατότητα να αξιολογεί τους συντελεστές της κίνησης με τρόπο ακριβή και άμεσο
  • δίνει τη δυνατότητα η θεραπεία να εστιαστεί σε συγκεκριμένες περιοχές
  • παρέχει τη δυνατότητα «έμμεσης» θεραπείας στις πάσχουσες περιοχές
  • η θεραπεία βασίζεται στον υπολογισμό της ειδικής κινητικής στρατολόγησης και του κινητικού ελέγχου
  • είναι μία θεραπευτική μέθοδος που συνδυάζεται εύκολα και με άλλες τεχνικές
  • μπορεί να επιδρά στην πάσχουσα περιοχή με την αξιοποίηση των ισχυρότερων μυϊκών ομάδων του σώματος

P.N.F. (Proprioceptive Neuromuscular Facilitation)

“Ιδιοδεκτική Νευρομυϊκή Διευκόλυνση”

Συχνές ερωτήσεις;

Υπάρχει μια μεγάλη γκάμα ειδικών χειρισμών (ανατάξεων) που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο Χειροπράκτης, ανάλογα με την ηλικία, τη φυσική κατάσταση του ασθενούς και το είδος του προβλήματος. Όλες όμως στοχεύουν στη διόρθωση των μηχανικών προβλημάτων και την αποκατάσταση της σωστής λειτουργίας της σπονδυλικής στήλης και γενικά του μυοσκελετικού συστήματος.

Οι Χειροπράκτες έχουν επαρκή εκπαίδευση και εμπειρία, ώστε να μπορούν να κάνουν τις ανατάξεις και τους υπόλοιπους χειρισμούς ανώδυνα και με ασφάλεια. Σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται να προβούν και σε κάποιες μαλάξεις των μαλακών μορίων ή/και σε άλλες χαλαρωτικές τεχνικές, προκειμένου να χαλαρώσουν τυχόν μυϊκό σπασμό και να προετοιμάσουν έτσι την περιοχή να δεχτεί την ανάταξη πιο καλά.

Ο χρόνος που χρειάζεται σε κάθε περίπτωση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: από το ίδιο το άτομο, το είδος και τη διάρκεια του προβλήματος, την ηλικία και τη ψυχολογική κατάσταση του ασθενούς, τυχόν τραυματισμούς, τη διατροφή, το περιβάλλον του, τον τρόπο ζωής και τις συνήθειές του.

Συνήθως, στην αρχή οι συνεδρίες γίνονται με συχνότητα 2 με 3 φορές τη βδομάδα, για 2 έως 3 βδομάδες, ενώ στη συνέχεια μειώνονται σταδιακά σε 1 φορά τη βδομάδα, 1 φορά το δεκαπενθήμερο έως και 1 φορά το μήνα. Η αγωγή μπορεί να συνεχιστεί υπό μορφή αραιής συντήρησης για την αποφυγή υποτροπών, σε συνδυασμό με την κατάλληλη γυμναστική.

Οι σχετικές τεχνικο-οικονομικές μελέτες κατατάσσουν την Χειροπρακτική αγωγή στις πιο οικονομικά συμφέρουσες αγωγές, μια και συχνά αποδεικνύεται ότι έχει τα πιο σύντομα και ουσιαστικά αποτελέσματα. Η χρέωση συνήθως γίνεται ανά συνεδρία.

Εμπεριστατωμένες έρευνες έδειξαν ότι οι ασθενείς που υποβάλλονται σε Χειροπρακτική επιστρέφουν στην εργασία τους στο μισό χρόνο απ’ όσο εκείνοι που παρακολουθούνται από την παραδοσιακή ιατρική ή και φυσιοθεραπεία, για παρόμοιες παθήσεις. Η Χειροπρακτική μειώνει τις περιπτώσεις ανάγκης εισαγωγής του ασθενούς σε νοσοκομείο, μειώνει τη χρονική περίοδο νοσηλείας και παρέχει τη δυνατότητα σε περισσότερους ασθενείς να αντιμετωπιστούν, χωρίς να διακόψουν την εργασία τους.

Έτσι μειώνονται αισθητά οι δαπάνες για την υγεία (κυρίως λόγω μειωμένης χρήσης νοσοκομειακών κλινών), τα εξωνοσοκομειακά έξοδα, τα ασφάλιστρα για τους ιδιωτικούς ασφαλιζόμενους, οι κοινωνικές παροχές, αλλά το κυριότερο, μειώνονται για τις παραγωγικές δυνάμεις οι ώρες που χάνονται λόγω παρατεταμένης νοσοκομειακής περίθαλψης, απουσίας από την εργασία και χαμηλής παραγωγικότητας στους χώρους εργασίας.

Οι σπουδές των Χειροπρακτών γίνονται σε αναγνωρισμένες σχολές. Είναι πανεπιστημιακού επιπέδου, ελάχιστης διάρκειας 5 ετών, σε προπτυχιακά τμήματα που οδηγούν σε πτυχία επιπέδου Μπάτσελορ ή και Μάστερ.

Η αναγνώριση των σχολών γίνεται από έναν ανεξάρτητο διεθνή οργανισμό, το Συμβούλιο Χειροπρακτικής Εκπαίδευσης, που θέτει και εποπτεύει την εφαρμογή συγκεκριμένων προδιαγραφών σπουδών, που οφείλουν όλες οι σχολές να ακολουθήσουν. Επίσης, υπάρχει δυνατότητα για μεταπτυχιακές σπουδές. Μετά το τέλος των σπουδών, απαιτείται και ένας χρόνος πρακτικής άσκησης στη χώρα εργασίας των αποφοίτων και εγγραφή τους στον οικείο Σύλλογο Χειροπρακτικής.